…Анам ауырған кезде мен 9 сыныпта оқыған едім. Дәрігерлер ешқандай диагноз қоя алмады. Менің улкен ағам Павлодарда полиция қызметінде істеді. Ол ананы қалаға алып кетті және де коптеген диагностикалық орталықтарға да апарды, бірақ дәрігерлер әртүрлі диагноздар қойды. Менің әпшем барлығын барлығынан емдейтін Фархат ата туралы айтты. Біз онымен Павлодарға келдік. Әпшем, аннам, мен және бауырым барлығымыз бір колледждің акт залында өткен жиналысқа келдік. Ол жерде адам коп болғаны соншалық еркін тыны салу қиын еді, менің басым айналды, аннам үшін осы жерге келгендіктен соңына дейін шыдауға тура келді. Жиналыс көз алдымда тұман болып өтті. Бізге қайдағы бір сөздерді және сандарды қайталатқызып оқытты, сондай сөздермен құтылуға және емделуге құлшылық жасадық. Коп рет «Фархат-ата», «Нина-ана» қайталадық. Біз құдайға емес, Фархат атаға анамыздың сауығып кетуін сұрап құлшылық жасап жатқан секілді көрінді. Бірақта сол уақытта бізге анықтайтындай мұрша болмады, біз барлық отбасымызбен қиын жағдайда болдық, тек анамыздың жазылып кетуі үшін біз кімнен болса көмек сұрау керек болды…бірақ қазір мен түсіндім, біз күнә жасадық…үлкен күнә. Бұл Аллахтың бірден бір кешірмейтін исламдағы «ШИРК» деп аталатын күнә еді. Оның түсінігі – Жаратқан иемізге жанды, жансызды теңестіру. Ол кезде мен осы түсінік туралы білмедім, менің білгенім тек әпшемнің таңғажайып тәсілмен буын ауруынан сол жиындарды барып жазылғанын баяндағанды. Біз сендік. Біз ол жерге барғанның үстіне бардық. Бізге эткен-шәй рецептісімен қағаздар таратты (сүтпен шәй+тұз…және күн энергиясын алу үшін терезе алдына міндетті түрде қою керек болды). Егер маған сондай рецепт қазіргі таңда берсе, мен мүлдем жалған дер едім. Маған сол кезде 16 болатын, ағама 26, әпшем мен анама 53. Бізде сол кезде осындай бір күйзеліс болған болатын, ол сондай жағдай адам өзінің не істеп не қойғанын білмейді және кез келген нәрсеге жабыса беретін болдық.
Біз жиналысты 6 жыл бойы барып жүрдік, атап айтатыны, Алла аят емін қабылдайтын адамдар мешіт пен шіркеуге 3 жылдай бармаулары керек. Сол кезде ғана олардың емдері жемісті болады. Олар меннен де азқазыныммен байланысты бір ауру тапты…басында барлығымызға жеңіл болғанмен, бұл жәй өзін-өзі алдаумен шектелді.
6 жылдай барып ем қабылдаған анамның жағдайы одан әрмен қиындай түсті, ол жүре алмады, оның бір аяғы кеуіп қалғандай болды. Анасы менің анамдікі сияқты ауырған көрші қыз болды, ол маған Астана қаласындағы диагностика орталығына барып қаралуға кеңес берді. Біз туыстардан қарызға ақша алып Астанаға кеттік.
